Çoğu insan bulundukları çevreye uyum sağlayabilmek en önemlisi de değer görebilmek için aşırı derecede çaba gösterirler. Bu durum insanı o kadar yıpratan bir durum ki size anlatamam. İnsan çevresi tarafından değer görmediğini ve sevilmediğini hissettiği zaman en çok neye üzülüyor biliyor musunuz? Kendinden ödün verdiği zamanlara üzülüyor. Çok sevdiğim bir söz var ‘’ Bu devirde kim kime yaranabilmiş ki’’ Çevremdeki insanların çoğu yardımsever ve iyi niyetli insanları kullanmaya çalışıyorlar. Kullanıldıklarını anlayan insanlar ise ya geri çekiyorlar ya da fedakârlık yapmaktan vazgeçiyorlar. Zaten vazgeçtikleri zaman onlarda kötüsü yok. Böyle bir adaletsizlik olabilir mi? Kendinden ödün veren insanlara şunu söylemek istiyorum. Kendi sesinize kulak verin. Düşüncelerinizi ve hislerinizi görmezden gelmeyin kendi iç sesiniz bırakın konuşsun o size doğru yolu gösterir.
Bende çok fedakâr bir insanım benimde kendimden ödün verdiğim zamanlar oldu insanız çünkü hepimiz belli durumlar karşısında fedakârlık yapmışızdır. Fakat yaptığımız fedakârlığın aşırısı bize zarar verir. Çünkü insanlar fedakâr insanlara karşı zalimlerdir. Derler ki zaten kendisini düşünmüyor biz niye düşünelim yapsın işte. Bide sürekli beklenti içerisinde olurlar. Zaten hiç bir şey yapmayan insanların en büyük özelliğidir beklenti duymak. İnanın beklenti duyan insana da fedakârlıktan anlamıyor. Ben artık insanlara karşı gözü kapalı bir fedakârlık içerisinde değilim. Ben hissettiklerimin ve düşüncelerimin peşindeyim.