Alem akıllı dolu ya.
Biz alemin delisi olmayı tercih ettik.
Aslında halimizden pek de şikayetimiz yoktu.
Mutlu, mesut yaşayıp gidiyorduk.
Bi müddet alemin akıllılarından olalım dedik.
Vay senmisin bunu diyen.
Ağzı olan konuştu.
Herkes bir masala inandı.
Bende akıntıya kapılıp gittim epeyi bi müddet.
Kim ne söyledi, kim ne anlattı, kim neye inandı umursamadım.
Vaktin gelmesini bekleyip durdum hep.
Çok değer verdiğim hakiki bir dostumu aradım dün gece.
Bir fotoğraf hakkındaki yorumunu almak için.
Benim için görüşleri ve yorumları çok önemliydi çünkü.
İyiki de aramışım.
Uykusuz bıraktı beni ama değdi doğrusu.
Sağolsun kendime gelmeme sebep oldu.
Resimdekiler “biz haklının ve mazlumun yanındayız diyorlar” dedi.
“Hem de bas bas bağırarak” diyorlar dedi.
Sen nerdesin Hacı Muhammed sen nerdesin?
Aynısı senin başına gelmedi mi?
Yapayalnız kalmanın ne demek olduğunu en iyi sen bilirsin.
Kafanı gömmüşsün kuma.
Dilsiz şeytan gibisin dedi.
Yapman gerekeni yap.
Sadece doğruları yaz.
Herkes herşeyi öğrensin.
Üzeri örtülecek bir şey olmasın dedi.
“Kimse kendini Abdulhamidin yanlızlığında hissetmesin” dedi.
Hani derler ya kendine gelmek için bir tokat lazım diye.
Ben dostumun attığı YUMRUKla kendime geldim.
Haydi Abbas vakit tamam dedim.
Alemin akıllısı olmak bana birkaç beden büyük geliyordu zaten.
Hafakanlar basıyordu.
Kurdeşen döküyordum.
İnsan kendine yakışanı giymeli derler.
Deli gömleği de bize yakışıyor be ya.
Giydim tekrar deli gömleğimi.
Epeyi bi müddet de çıkarmaya niyetim yok.
